1422Onze Gildepastor Franklin De Coninck
Noveengebed
Goede God, door uw Zoon Jezus heeft U veel wonderen verricht:
blinden konden weer zien en lammen lopen, melaatsen genazen en
doven konden weer horen, doden stonden op en aan armen werd de
Blijde Boodschap verkondigd. Ook de apostelen hebben in de naam
van Jezus veel wonderen gedaan.
Leonardus volgde hen na. Hij leefde vanuit de Blijde Boodschap.
Hij stond open voor mensen in nood. Hij hielp hen naar lichaam en ziel.
Vele gevangenen wist hij te bevrijden.
Wij vragen U, hemelse Vader, leer ons de kracht van de voorspraak van de
heilige Leonardus kennen en verleen ons de gunst waarom wij bidden.
( Hier kan de eigen intentie worden genoemd.)
Dit vragen wij U, vertrouwend op de hulp van de heilige Leonardus en
in de naam van Jezus Christus die ons leerde bidden:
Onze Vader...
Beek en Donk maart 2007
St. Leonardus Gilde
Overweging 6 november patroonsdag
Homilie 
In Jezus’ tijd werd Jesaja gezien als dé profeet, de profeet die het visioen van de gelukkige eindtijd aankondigt, de tijd dat ballingen weer thuis komen en de verwoeste tempel herbouwd wordt.
Jezus sluit bij Jesaja aan als hij verkondigt dat het rijk van God nabij is.
In de synagoge van Nazaret leest Jezus uit de profeet Jesaja de eerste twee verzen van hoofdstuk 61 voor.
Hij gaat weer zitten en de aanwezigen kijken Hem gespannen aan. Wat gaat Hij zeggen, wat is zijn commentaar?
Jezus zegt het in een zin: dit schriftwoord is nu in vervulling gegaan.
Geen lange preek, geen dure woorden, maar alleen maar: nu is het zover. We horen ook nog in dit evangeliefragment de enthousiaste reactie van de mensen in de synagoge. Maar naderhand worden ze zeer kritisch en komt het tot een twistgesprek tussen hen en Jezus. De stemming is omgeslagen.
Kunnen ook wij nog enthousiast worden over Jezus’ optreden in zijn vaderstad?
Is het niet ontroerend, haast niet te bevatten, dat zomaar midden in ons dagelijks bestaan het rijk van God kan ontkiemen en wortel schieten? Of willen er pas in gaan geloven als engelen op de wolken naderen en op de bazuinen blazen, geloven we het pas als we vergast worden op de special effects die een science fictionfilm zo overdonderend maken?
Voor de verraste kerkgangers in Nazaret gebeurt het, ze zijn er zelf bij, een blijde boodschap voor arme, verdrukte mensen, de blinden, de kreupelen. Dat gekwetste mensen wordt rechtgedaan, dat gevangenen bevrijd worden, dat is het begin van Gods koninkrijk. Dat is zijn wraak op de onderdrukkers in de wereld, zoals wij in de eerste lezing hoorden.
Het gebeurt zonder stemverheffing op die sabbat in Nazaret. Hier slaat met genadevolle woorden, die uit Jezus mond vloeien, het uur van Gods heerschappij. Jezus is Gods helpende hand zoals we in een van de eucharistische gebeden mogen zeggen. Lees het evangelie en zie hoe Jezus melaatsen heeft gereinigd, lammen heeft genezen, de blinde Bartimeüs het gezicht teruggaf. Hij sprak bemoedigende en vergevende woorden tot mensen die waren vastgelopen. Hij schonk hun een nieuw bestaan.
Eens in de zeven jaar stromen van heinde en ver bedevaartgangers naar het Franse stadje Saint-Léonard de Noblat, niet ver van Limoges. Dan worden de relieken getoond van een man die hier ongeveer vijftienhonderd jaar geleden heeft geleefd,
de heilige Leonardus, patroon van deze Donkse kerk en van het Donkse Sint Leonardusgilde. Een bus vol gildebroeders en gildezusters en vrienden van het gilde reed dit voorjaar van Beek en Donk naar Noblat om op 23 en 24 mei het hoogtepunt van de plechtigheden, de “Ostentions”, zoals de Fransen ze noemen, bij te wonen.
Die reis heeft op ons, Donkse mensen, heel veel indruk gemaakt en we hebben onderweg ook veel zusterschap en broederschap geproefd en genoten van de bloeiende planten langs de weg. Uit heel Europa en zelfs uit Afrika waren duizenden mensen op de been. Het middeleeuwse stadje was van boven tot onder versierd met blauwe en gele bloemen, overal geroezemoes, druk bezette terrasjes, maar ook overal afbeeldingen van Leonardus, met boeien in de hand. Boeien staan ook in het stadswapen van Sint-Léonard de Noblat. Veel van wat we kunnen lezen over Leonardus behoort tot vrome legenden, hoe het werkelijk met hem was is goeddeels verloren gegaan in de nevelen van de geschiedenis; hij is patroon van zwangere vrouwen en van gehandicapten, ook bij ziekte van vee roept men hem aan, maar de kern van de overlevering is tot op de dag van vandaag ongeschonden gebleven: dat Leonardus gevangenen hun vrijheid teruggaf. Leonardus, die van adellijke afkomst was, had van de koning het voorrecht gekregen dit te doen en hij heeft er op voortreffelijke wijze gebruik van gemaakt.
Het is bekend dat hij het vertrouwen van de veroordeelden wist te winnen, dat hij hun aanspoorde hun fouten te betreuren en voortaan op het rechte pad te blijven.
Het verhaal dat Leonardus strafgevangenen niet alleen vrijliet, maar hen ook innerlijk vrij wist te maken en tot de levenswijze van Jezus wist te bekeren, ging als een lopend vuur door de streek. Zo werd de kluis die Leonardus op een plek bouwde die Noblat heette, aan een kruispunt van wegen, een haard van evangelisch leven, een plek waar veel mensen troost en bemoediging vonden, waar ook mensen als medebroeders van Leonardus bleven wonen.
Het was voor mij inspirerend om opgenomen te zijn in zo’n grote pelgrimerende massa, waaruit je Frans, Duits, Engels, Italiaans, Nederlands, er waren ook Vlamingen, en nog andere talen hoorde opklinken. We vierden in de oude kerk de eucharistie met de bisschop. We zaten als haringen in een ton, maar het gaf niets, en een van onze gildebroeders sprak in het Frans voorbeden uit. Wij vanochtend hier bij elkaar hebben de eerste lezing en het evangelie, zo passend bij het leven van Leonardus, vertolkt, net zoals dat in de eucharistieviering in Noblat gebeurde. Daar trokken we de volgende dag met zijn allen door de nauwe straatjes, een bonte stoet, het gilde trok mee, we kregen de zegen met de relikwieën van Leonardus en we genoten van het gezamenlijke maal in de sporthal.
Het doet me zo goed, dat woorden van Jezus de eeuwen hebben overbrugd, dat een mens als Leonardus die in zijn tijd deed wat Jezus heeft voorgedaan nog altijd zoveel mensen op de been weet te brengen. Het geeft mij het vertrouwen dat ook wij, met vallen en opstaan, dat wel, bevrijdende mensen kunnen zijn, gewoon op de plek waar we wonen, werken, recreëren of van ons pensioen genieten.
De blijde boodschap gebeurt steeds opnieuw, ook vandaag, en wij mogen er de verkondigers van zijn door daden van medemenselijkheid. Amen
Laatst bewerkt op 4 december 2009, 20:33. Geplaatst op 4 december 2009, 13:11.Volgende »« Vorige
Overweging 6 november patroonsdag
Homilie
In Jezus’ tijd werd Jesaja gezien als dé profeet, de profeet die het visioen van de gelukkige eindtijd aankondigt, de tijd dat ballingen weer thuis komen en de verwoeste tempel herbouwd wordt.
Jezus sluit bij Jesaja aan als hij verkondigt dat het rijk van God nabij is.
In de synagoge van Nazaret leest Jezus uit de profeet Jesaja de eerste twee verzen van hoofdstuk 61 voor.
Hij gaat weer zitten en de aanwezigen kijken Hem gespannen aan. Wat gaat Hij zeggen, wat is zijn commentaar?
Jezus zegt het in een zin: dit schriftwoord is nu in vervulling gegaan.
Geen lange preek, geen dure woorden, maar alleen maar: nu is het zover. We horen ook nog in dit evangeliefragment de enthousiaste reactie van de mensen in de synagoge. Maar naderhand worden ze zeer kritisch en komt het tot een twistgesprek tussen hen en Jezus. De stemming is omgeslagen.
Kunnen ook wij nog enthousiast worden over Jezus’ optreden in zijn vaderstad?
Is het niet ontroerend, haast niet te bevatten, dat zomaar midden in ons dagelijks bestaan het rijk van God kan ontkiemen en wortel schieten? Of willen er pas in gaan geloven als engelen op de wolken naderen en op de bazuinen blazen, geloven we het pas als we vergast worden op de special effects die een science fictionfilm zo overdonderend maken?
Voor de verraste kerkgangers in Nazaret gebeurt het, ze zijn er zelf bij, een blijde boodschap voor arme, verdrukte mensen, de blinden, de kreupelen. Dat gekwetste mensen wordt rechtgedaan, dat gevangenen bevrijd worden, dat is het begin van Gods koninkrijk. Dat is zijn wraak op de onderdrukkers in de wereld, zoals wij in de eerste lezing hoorden.
Het gebeurt zonder stemverheffing op die sabbat in Nazaret. Hier slaat met genadevolle woorden, die uit Jezus mond vloeien, het uur van Gods heerschappij. Jezus is Gods helpende hand zoals we in een van de eucharistische gebeden mogen zeggen. Lees het evangelie en zie hoe Jezus melaatsen heeft gereinigd, lammen heeft genezen, de blinde Bartimeüs het gezicht teruggaf. Hij sprak bemoedigende en vergevende woorden tot mensen die waren vastgelopen. Hij schonk hun een nieuw bestaan.
Eens in de zeven jaar stromen van heinde en ver bedevaartgangers naar het Franse stadje Saint-Léonard de Noblat, niet ver van Limoges. Dan worden de relieken getoond van een man die hier ongeveer vijftienhonderd jaar geleden heeft geleefd,
de heilige Leonardus, patroon van deze Donkse kerk en van het Donkse Sint Leonardusgilde. Een bus vol gildebroeders en gildezusters en vrienden van het gilde reed dit voorjaar van Beek en Donk naar Noblat om op 23 en 24 mei het hoogtepunt van de plechtigheden, de “Ostentions”, zoals de Fransen ze noemen, bij te wonen.
Die reis heeft op ons, Donkse mensen, heel veel indruk gemaakt en we hebben onderweg ook veel zusterschap en broederschap geproefd en genoten van de bloeiende planten langs de weg. Uit heel Europa en zelfs uit Afrika waren duizenden mensen op de been. Het middeleeuwse stadje was van boven tot onder versierd met blauwe en gele bloemen, overal geroezemoes, druk bezette terrasjes, maar ook overal afbeeldingen van Leonardus, met boeien in de hand. Boeien staan ook in het stadswapen van Sint-Léonard de Noblat. Veel van wat we kunnen lezen over Leonardus behoort tot vrome legenden, hoe het werkelijk met hem was is goeddeels verloren gegaan in de nevelen van de geschiedenis; hij is patroon van zwangere vrouwen en van gehandicapten, ook bij ziekte van vee roept men hem aan, maar de kern van de overlevering is tot op de dag van vandaag ongeschonden gebleven: dat Leonardus gevangenen hun vrijheid teruggaf. Leonardus, die van adellijke afkomst was, had van de koning het voorrecht gekregen dit te doen en hij heeft er op voortreffelijke wijze gebruik van gemaakt.
Het is bekend dat hij het vertrouwen van de veroordeelden wist te winnen, dat hij hun aanspoorde hun fouten te betreuren en voortaan op het rechte pad te blijven.
Het verhaal dat Leonardus strafgevangenen niet alleen vrijliet, maar hen ook innerlijk vrij wist te maken en tot de levenswijze van Jezus wist te bekeren, ging als een lopend vuur door de streek. Zo werd de kluis die Leonardus op een plek bouwde die Noblat heette, aan een kruispunt van wegen, een haard van evangelisch leven, een plek waar veel mensen troost en bemoediging vonden, waar ook mensen als medebroeders van Leonardus bleven wonen.
Het was voor mij inspirerend om opgenomen te zijn in zo’n grote pelgrimerende massa, waaruit je Frans, Duits, Engels, Italiaans, Nederlands, er waren ook Vlamingen, en nog andere talen hoorde opklinken. We vierden in de oude kerk de eucharistie met de bisschop. We zaten als haringen in een ton, maar het gaf niets, en een van onze gildebroeders sprak in het Frans voorbeden uit. Wij vanochtend hier bij elkaar hebben de eerste lezing en het evangelie, zo passend bij het leven van Leonardus, vertolkt, net zoals dat in de eucharistieviering in Noblat gebeurde. Daar trokken we de volgende dag met zijn allen door de nauwe straatjes, een bonte stoet, het gilde trok mee, we kregen de zegen met de relikwieën van Leonardus en we genoten van het gezamenlijke maal in de sporthal.
Het doet me zo goed, dat woorden van Jezus de eeuwen hebben overbrugd, dat een mens als Leonardus die in zijn tijd deed wat Jezus heeft voorgedaan nog altijd zoveel mensen op de been weet te brengen. Het geeft mij het vertrouwen dat ook wij, met vallen en opstaan, dat wel, bevrijdende mensen kunnen zijn, gewoon op de plek waar we wonen, werken, recreëren of van ons pensioen genieten.
De blijde boodschap gebeurt steeds opnieuw, ook vandaag, en wij mogen er de verkondigers van zijn door daden van medemenselijkheid. Amen
Laatst bewerkt op 4 december 2009, 20:33. Geplaatst op 4 december 2009, 13:11.